Adwent jest czasem przygotowania jest czasem oczekiwania jest czasem radości: Oto Pan Bóg przyjdzie...

W Adwencie dominuje radość. Przez liturgię tego okresu Kościół budzi w nas uczucia nadziei, tęsknoty i radosnego oczekiwania. Od pierwszej niedzieli Adwentu do 16 grudnia akcentowany jest eschatologiczny charakter tego okresu. Nasze spojrzenie jest skierowane na drugie przyjście Chrystusa w chwale.

Druga część Adwentu zaczyna się 17 grudnia i kończy w Wigilię Narodzenia Pańskiego. W tym czasie liturgia podkreśla pierwsze przyjście Chrystusa w Jego narodzeniu w Betlejem. Adwent ma wiele bogatych zwyczajów religijnych:

Msza św. roratnia

Od XII wieku znana jest w Polsce adwentowa Msza św. ku czci Matki Bożej, zwana roratami. Podczas tej Mszy zapala się dodatkową świecę, przybraną w białą wstążkę, symbolizującą Matkę Bożą, która jako gwiazda zaranna, jutrzenka poprzedziła przyjście na świat prawdziwej Światłości - Chrystusa. Wierni, zwłaszcza dzieci przychodzą na tę Mszę świętą z własnoręcznie zrobionymi lampionami. Dawniej była to Msza święta o 6 rano. Obecnie celebruje się ją także i wieczorem.

Świeca roratnia

To jest biała świeca ozdobiona białą lub niebieską wstążką, zapalana w czasie Mszy św. roratniej. Jest symbolem Maryi, która podobnie jak jutrzenka wyprzedza wschód słońca, tak Ona poprzedziła przyjście Jezusa.

Wieniec adwentowy

Przyszedł do Polski z Niemiec w 16 wieku. Na zielonym wieńcu umieszcza się 4 świece. Zielony wieniec symbolizuje niekończącą się miłość Bożą. Na wieńcu mamy 3 fioletowe świece - to tradycyjny kolor pokutny i 1 świecę różową - symbol radości, że Pan już nadchodzi. Cala rodzina gromadząc się w kolejne niedziele adwentu przy wspólnej modlitwie zapala kolejne świece jako znak czuwania i gotowości na przyjście Jezusa.

Wspólna modlitwa adwentowa

Dawniej cały Adwent starano się przeżywać we wspólnocie nie tylko rodzinnej, ale też i sąsiedzkiej. Gromadzono się by wspólnie odmawiać modlitwę różańcową, śpiewać pieśni adwentowe, a także pieśni o tematyce obyczajowej, które wzywały do życia zgodnego z Bożymi przykazaniami. Czytano Pismo Święte, żywoty świętych i książki budujące wiarę.

Spowiedź adwentowa

Udział w roratach, rodzinna modlitwa w domu, czytanie Pisma Świętego, książek religijnych, skłania wierzących do przystępowania do sakramentu Pokuty. Spowiedź pozwala nam przyjąć Jezusa w czasie Bożego Narodzenia z odnowionym sercem.

Dobre uczynki adwentowe

Pobożni katolicy wiedzieli, że trzeba przed Panem stanąć z dobrymi uczynkami, dlatego starano się podczas Adwentu wzajemnie sobie pomagać, szczególnie ludziom starszym i biednym. Pięknym zwyczajem była na wsi tzw. szara godzina. Pod wieczór, gdy już skończono codzienne zajęcia gospodarskie, gdy robiło się szaro, coraz ciemniej, wszyscy domownicy: dziadkowie, rodzice, dzieci, zbierali się w kuchni, najlepiej w pobliżu płyty. Nie palono jeszcze lampy. Rozważano w ciszy swoje życie, zastanawiano się nad nim, nie brakowało też cichej modlitwy. Starsi, szczególnie dziadkowie, opowiadali dzieciom, wnukom, jak to było dawniej, jakie były tradycje, zwyczaje; przypominali też dzieje naszej Ojczyzny. W Adwencie całe rodziny starały się wyciszyć, rezygnowały ze słuchania muzyki czy oglądania telewizji. Zachęcano się wzajemnie do pełnienia dobrych uczynków.

Św. Mikołaj

W pierwszej części adwentu, 6 grudnia przeżywany wspomnienie św. Mikołaja Biskupa, który zasłynął z wielkiej dobroci dla potrzebujących. Naśladując świętego biskupa obdarowujemy się prezentami.